Yapraklar almaşık (alternat) dizilişli, yaprakçıkları ana eksende karşılıklı dizilmiş çift tüysü bileşik yapraklıdır (bipinnat). Yaprak sapı 10-25 cm, tabana yakın yerde 1-2,5 cm uzunluğunda, salgı bezlerine sahip olup tabanında düz, genellikle 7-8 mm uzunluğunda kulakçık (stipul) bulunmaktadır (Şekil 1). İki tüysü bileşik yaprağın (bipinnat), yaprakçıkları 4-15 çift, kısa saplı ya da sapsız, 7-15 cm uzunluğunda, ikinci derece yaprakçıklar 10-30 çift, 12-18 mm, yaklaşık 3-7 mm genişliğinde oraksı - dikdörtgen (falcate - oblong) şekilli, eğik, her iki tarafı tüylü ve ucu sivridir. Yaprakçıklar akşamları kendi içlerine katlanır (Mimoza=küstüm ağacı adını buradan alırlar).

Çiçekler erselik (hermafrodit) ve kokuludur. Çiçek durumu çok çiçekli baş şeklinde olup bir sap üzerinde tek veya 2 - 3 tanesi bir arada uçta salkım şeklindedir. Çiçek durumu sapı (pedunkul) 3,5 - 7 cm, çiçek sapı (pedisel) 1 - 2 mm uzunluğunda olup çiçek yaprağı (brakte) düz, 3 - 6 mm’dir. Çanak yapraklar, birleşik ve tüp şeklinde (kaliks) yaklaşık 3 - 4 mm uzunluğunda, kısa boru şeklinde, genellikle tüysüz ya da az tüylü ve üçgenimsi kısa dişlidir. Taç yapraklar, birleşik tüp şeklinde (korolla) 7 - 8 mm uzunlukta, dışı tüylü, korolla dişleri (lobları), 2 - 3 mm, hançer şeklinde, sivri ve yeşilimsi renklidir. Erkek organlar 10 tane olup tabanda birbirine bağlanarak tüp şeklini almış,  2,5 - 3,2 cm uzunluğunda ve korolladan daha uzun olup dışarı taşmış ve pembe renklidir. Arı, kelebek vb. canlılar için oldukça çekici olan erkek organların, polenleri insanlar için alerjiktir (Şekil 2).

Meyve bakla (pod) şeklinde olup iki hat boyunca açılır, yaklaşık 7,5 - 12,5 cm (20 cm) uzunluğunda, 1,5 - 2,5 cm genişliğindedir. Olgunlaşan meyve üzerindeki tüyler, açık kahverengi veya sarımsı renktedir. Baklalar bir sonraki bahara kadar ağacın üzerinde kalabilirler. Baklada 8 - 12 tohum bulunur, tohumlar geçirimsiz bir katmana sahip olduğundan yıllarca çimlenmeden kalabilir. Çiçekler yaz ortasında (Temmuz ayında) açar. Meyve ve tohumlar Eylül - Kasım aylarında olgunlaşır (Şekil 1). Genellikle tabanından sürgünler veren gülibrişim, şiddetli kış soğuklarına dayanıksızdır.

Çok farklı iklim ve toprak koşullarına rahatlıkla uyum sağlayabilen bitki ekolojik yönden geniş hoşgörüye sahiptir. Ilıman iklim bölgelerinde doğal olarak yetişen, güneş, nem ve ışık sever Gülibrişim yarı gölgeye, sıcağa ve kurağa dayanıklıdır. Habitat bakımından seçici olmayan Gülibrişim, suyu iyi akıntılı ve derin topraklarda çok iyi gelişir ve sever. Himalayalarda 2100 m‘de görülen Gülibrişim genel olarak 0 - 900 m yüksekliğe sahip alanlarda yayılmıştır (Anonim, 1999). 

Gülibrişim, özel bir toprak isteği olmamasına karşılık ışık isteği fazladır. Killi ve iyi drene edilmiş verimli toprakları tercih etmesine karşılık, çakıllı veya verimsiz topraklarda da yetişmektedir. Yüksek pH, tuzlu topraklar ile rüzgâr ve kuraklığı tolere edebilirken ışığa duyarlı olduğundan güney yamaçları tercih etmektedir. Tohumları 50 yıl gibi uzun bir sürede uyku halinde kalıp canlılığını koruyabilen ve ömürleri yaklaşık 100 yıl olan Gülibrişim, düşük sıcaklıklara tahammül edebilmesine rağmen genç sürgünler dona karşı dayanıksızdır. Genel olarak -20°C kadar dirençli iken bu durum deniz kenarında -10°C'ye düşmektedir. Yıllık ortalama 9 - 28 ºC sıcaklık koşullarında (Maksimum 45ºC, minimum -15 ºC kadar dayanıklılık göstermekte) rahatlıkla gelişebilmektedir (Jordan, 2004).

Yıllık ortalama yağış miktarı genel olarak 1000 mm'den fazla olan yerlerde iyi yetişen Gülibrişim, 2300 mm'ye kadar, yağışlı alanlarda da yetişebilmektedir. Ancak, yıllık yağış miktarı 100 mm altında olan alanlarda büyüme durma noktasına gelirken, 40 mm altında tamamen durmaktadır.

Gülibrişimi 1749’da İstanbul'da görerek İtalya’ya (Floransa) götüren Filippedel Albizzi onuruna bitkiye Latince “Albizia” adı verilmiştir. "Julibrissin" ise fars kökenli basitçe "Gülibrişim" kelimesinin bozulması ile üretilmiştir. Buna göre Gülibrişim, Türkiye’de en azından 1749 yılından itibaren bulunmaktadır. Ülkemizde denize kıyısı olan tüm yerler ile iklimi ılık olan her yerde yetişen Gülibrişimin, çok hızlı (filizi bir sezonda 1 m’den fazla) büyüme yeteneği bulunurken, elverişli şartlarda çok sayıda tohum vermektedir. Nitekim gülibrişim, Doğu Karadeniz bölgesine son derece iyi adapte olmuş ve doğallaşmıştır (Chamberlain, 1970).

Akasya ağacında olduğu gibi gülibrişim ağaçlarıyla azot bakterileri arasında simbiyotik bir ilişki bulunmaktadır. Bu ilişki sonucu ağacın yakın çevresinde yaşayan bitkiler için avantaj gibi görünmesine karşılık zamanla ekosistemin yapısını değiştirerek doğal vejetasyonu etkilemektedir. Ayrıca bitki sahip olduğu allelopatik etki ile yakın çevresindeki bitkilerin gelişmesini engellemektedir (Weber, 2003).

Kontrolü: Bitki ile mücadelede kesme ve kimyasal savaş uygulamaları yapılabilmektedir. Bitkinin kimyasal kontrolünde herbisitler yeşil aksam uygulaması ve enjeksiyon şeklinde uygulanabilmektedir. Ancak özellikle yeşil aksam uygulamalarında hedef dışı türlerin dikkate alınması gerekir. Herbisitler uygulamalarında başarı için hava sıcaklığının 18 °C'nin üstünde olması gerekir. Enjeksiyonda ise herbisit ve bitkisel yağ karışımı yerden 30-40 cm yukarıdan gövdeye tüm yıl uygulanabilir (Anonim, 2002).

Bunların yanında biyolojik kontrol için potansiyele sahip olan Fusarium oxysporum f.sp. perniciosum gülibrişimde yaprak solgunluğu ve kök çürüklüğüne neden olmaktadır. Yaprakçıklar üzerinde özellikle sonbaharda kahverengi lekeler neden olan Septoria curvata, gibi mantarların yanında güveler, yaprak bitleri ve Coleoptera takımına dahil böcekler bitkide kurumaya neden olmaktadır (Luken ve Thieret, 1996).

Bitki hava kirliliğine dirençli bir gölge ve süs bitkisi olması nedeniyle yol kenarı park ve bahçelerde yoğun olarak kullanılabilen bir ağaçtır. Ayrıca geniş kök sistemi ile toprak erozyonunu önlemede kullanılırken, yapraklar gübre olarak kullanılmaktadır. Japonya'da bitkiden bonsai (Japon Minyatür bitki yetiştirme sanatı) amaçlı yararlanılmakta, ABD'nin güney-doğusunda tarımsal ormancılıkta (yapraklarının ot olarak kullanımı vb.) yararlı bir ağaç olarak kabul edilmektedir (Jordan, 2004).