Çiçek kümesi koltuksal ve uçsaldır. Dik konumlu, dişi organ kümeleri daha altta, erkek organlar daha yüksekte yer almaktadır. Pulsu yaprakçıklar bileşik yapıdaki çanak ve taç yapraklardan daha uzun ve aynı boydadır. Erkek çiçekler üçlüdür. Erkek çiçekler, birleşik çanak ve taç yapraklar dikdörtgenimsiden-yumurtamsıya kadar değişmekte, keskin sivri uçlu ya da kısa dikensi uçludur. Dişi çiçekler beşlidir. Dişi çiçekler bileşik çanak formunda olup, taç yaprakları 1-1,5 mm uzunluğundadır, beyaz renkli, zarsı, keskin sivri uçlu veya dikensi uçlu ve üç gagalı şekildedir (Zohary, 1987; Gönen ve Uygur, 1999; Anonim, 2012).

Diğer Amaranthus türlerinde olduğu gibi dikenli horoz ibiği bitkisi de besleyici lifli kökleriyle güçlü bir kazık kök yapısına sahiptir. Bu kazık kökler belirgin bir şekilde kırmızı renkte veya renksiz de olabilirler (Anonim, 2012).

Meyve kalıcı bir çiçek örtüsüne sahip olup, merkezi etrafında belirgin bir  çizgi yer alır. Bu yapı bitkiyi diğer türlerden ayırt etmede seçici bir özelliktir. Tohumlar ise diğer horoz ibiği türlerinin tohumlarından daha küçük (Uva ve ark., 1997) ve yaklaşık 1 mm çapında, ince kenarlara sahip, parlak siyah veya kahverengimsi siyah renktedir. Bitkide epigeik çimlenme (kotiledonların hipokotilin uzaması ile toprak yüzeyine çıkarak kısa bir süre yaprak gibi fotosentez yapması) görülmekle birlikte, kotiledonlar yapraklı, tüysüz, uç kısmı yuvarlak veya keskin yapıda, hipokotil yaklaşık 12 mm uzunluğunda ve epikotil yoktur. Tohumlar çiçeklenmeden sonra bir ay içerisinde olgunlaşırlar (Anonim, 2014b). Bir dikenli horoz ibiği bitkisi yaklaşık 235.000 tohum oluşturabilmekte ve 1000 tohum ağırlığı 140-250 mg civarında olmaktadır. Bu bitkilerin tohumlarının yaşam süresi uzundur (Holm ve ark., 1977). 

A. spinosus tohumlarının dormansisi birbirinden farklıdır. Bazı tohumlar yüksek sıcaklıkta birkaç gün içerisinde çimlenme eğilimi gösterirken, diğer tohumlar uygun koşullarda 4-5 ay içerisinde çim yaprağını oluşturabilmektedirler. Tohumun çimlenmesi için uygun ışık ve karanlık ortam gerekmektedir (Holm ve ark., 1991). Tohumlar genelde toprak yüzeyine yakın kısımlarda çimlenirken, tohumun derine düşmesi çimlenme oranını da düşürmektedir (Anonim, 2014c). Canlılığı devam eden tohumlar 40°C’ye kadar olan sıcaklıklarda %95’e kadar çimlenme yeteneğine sahiptir. %30’dan daha düşük bir ışık yoğunluğunda çiçeklenme tamamen baskılanmaktadır (Anonim, 2014b). Fotoperiyot süresinin 8 ile 16 saat arasında olması çiçeklenmeyi teşvik eder.  

A. spinosus bitkisi hem kurak hem de nemli bölgelerde gelişim gösterebilmesine rağmen, toprak nem seviyesinin tarla kapasitesinin altında olduğu durumlarda gelişimi daha iyi olmaktadır (Anonim, 2014a). Organik maddece zengin, nitrojen açısından yeterli olan tınlı topraklara ve sıcak iklime adaptasyonu daha kolay olan bitkinin soğuk olan bölgelerde ise diğer Amaranthus türlerine kıyasla gelişimi yavaşlamaktadır. Bunun nedeni dikensi yaprak ve çiçeklenmenin soğuk iklimlerde baskılanarak gelişememesidir (Holm ve ark., 1991). Missouri bölgesinde yapılan bir çalışmada diğer Amaranthus türleri ile tohum üretimi açısından kıyaslanan A. spinosus, 14 hafta boyunca bitki başına 114 bin tohum, diğer türler ise 250-292 bin tohum üretmişlerdir (Sellers ve ark., 2003). Dolayısıyla, iklim özellikleri A. spinosus gelişimini etkileyen önemli bir faktördür. Bitkinin kuraklığa karşı dirençli olması yanında kumlu, asit, bazik ve nötr karakterli  topraklarda da büyümesi mümkündür. Bu nedenle, farklı toprak tekstürlerinde ve kurak koşullarda dahi bitki hayatiyetini devam ettirebilme kapasitesine sahiptir (Anonim, 2014b).

Tropikal Amerika kökenli olan bitki kozmopolit bir bitki haline gelmiş olup dünyada çok geniş bir dağılım alanına sahiptir (Anonim, 2014b).  Özellikle sıcak bölgelerde görülen bitki Amerika ve Japonya'nın ılıman bölgelerinde dahi gelişim gösterebilmektedir. Bu sebeple özellikle Asya, Afrika, Kuzey Amerika, Güney Amerika gibi kıtalarda yayılım göstermektedir. A. spinosus Karayip Denizi etrafında, Afrika'nın kuzeyi ve güneyinde, Bengal Körfezi çevresinde varlığı bilinen dikenli horoz ibiği Endonezya'dan Japonya'ya kadar önemli bir sorun teşkil etmektedir. Bitkinin küçük istisnalar dışında 30ºK - 30ºG enlem ve boylamlarına yerleşebildiği bilinmektedir (Holm ve ark., 1991). Ayrıca; Çin (Holm ve ark., 1977), Hindistan, Arjantin, Brezilya, Kolombiya, Peru, Avustralya, Meksika (Holm ve ark., 1991), Malezya (Waterhouse, 1993), Mali (Hutchinson ve Dalziel, 1954) ve Kanada (Correll ve Johnston, 1979) bitkinin istila ettiği ve önemli sorunlar oluşturduğu ülkelerden bazılarıdır. Ülkemizde ise A. spinosus'un varlığı ilk kez 1996 yılında Adana'da mısır alanlarında rapor edilmiştir (Gönen ve Uygur, 2000).

2. Bitki rekabet yanında sahip olduğu allelopatik potansiyeli nedeniyle de diğer bitkileri etkilemektedir (Shrefler ve ark., 1996).

3. A. spinosus özellikle tütün mozaik virüsü, yerfıstığı rozet virüsü, hıyar mozaik virüsü ve kök ur nematodu (Meloidogyne spp.) gibi önemli patojen ve zararlılara da konukçuluk ederek tarımsal üretimi sınırlandırmaktadır (Anonim, 2014b).

4. Tarım alanlarını istila ederek üretimi etkileyen dikenli horoz ibiği hayvancılık için de önemli bir tehdit konumundadır. Sığır, keçi, koyun ve domuz yetiştiriciliği bu yabancı ottan olumsuz etkilenen kollardan birkaçıdır. Biçilmiş olan mısırının içerisinde ağırlığının %25-33’ünü barındıran dikenli horoz ibiğinin ineklere yedirilmesi sonucu süt ineklerinin zehirlendiği, bu zehirlenmenin aşırı nitrattan kaynaklandığı tespit edilmiştir. Çünkü dikenli horoz ibiğinin aşırı nitrat içerdiği ve içerdiği yüksek konsantrasyondaki nitrat nedeniyle zehirli olduğu yapılan bazı çalışmalarla da ortaya konmuştur (Hurst, 1942; Kingsbury, 1964; Anonim, 2014b; Anonim, 2014c). Diğer bazı Amaranthus türlerinin insanda bazı alerjik rahatsızlıklar meydana getirdiği bilinirken, A. spinosus bitkisine ait böyle bir veri bulunmamaktadır (Anonim, 2014c).

5. Diğer Amaranthus türlerinde de tespit edildiği üzere uygulanan bazı herbisitlere karşı dayanıklılık geliştirmiştir (Grichar, 1994). Bu durum bitkinin tarım alanlarını istila kabiliyetini artırmış olup kimyasal yolla mücadelesini güçleştirmiştir.

2. Dikenli horoz ibiği ile mekanik mücadelede biçme ve toprak işleme de etkili olabilmektedir. Ancak bitkinin mekanik mücadelesi (özellikle biçme) bitkinin tohum üretimi ve gelişimi sınırlandırmasına rağmen bitkinin gelişimi ve tohum üretebilme kapasitesi kısmen de olsa devam edebilmektedir (Anonim, 2014c). 

3. Dikenli horoz ibiği diğer geniş yapraklı yabancı otlara uygulanan herbisitlerin birçoğuna hassastır. Bu aktif maddelerden bazıları  2,4-D, EPTC, MCPA, MSMA (methylarsonic acid), acifluorfen, atrazine, bensulfuron, butachlor, chlorthal-dimethyl, dimethametryn, diphenamid, diuron, glyphosate, metribuzin, oxadiazon, oxyfluorfen, paraquat, pendimethalin, propanil ve trifluralin’dir (Kostermans ve ark., 1987; Lorenzi ve Jeffery, 1987; Ampong-Nyarko ve  Datta, 1991).mGrichar (1994) yerfıstığında toprak herbisitinin uygulanmasıyla veya çıkış sonrası tek başına kullanılan acifluorfen’in veya ürün içerisinde daha geç çıkış sonrası uygulanan bentazone, lactofen veya 2,4-D kombinasyonlarının dikenli horoz ibiğini %80 oranında kontrol altına aldığını ifade etmektedir. Ayrıca, erken dönemde çıkış sonrası uygulanan lactofen’in ve geç dönemde çıkış sonrası uygulanan 2,4-D’nin %90 oranında,  imazethapyr’in %72-90 oranında başarılı olduğunu belirtilmektedir (Grichar, 1994). Diğer yandan Hindistan’da domateste önemli bir yabancı ot olan dikenli horoz ibiği geraniol uygulamasıyla başarılı bir şekilde kontrol altına alınabilmektedir. Bu uygulama domates yetiştiriciliğini olumsuz etkilemezken, yabancı otun çimlenmesini bloke etmektedir (Anonim, 2014b).

4. İstilacı yabancı otların idaresinde biyolojik mücadele önemli bir yere sahiptir. Son dönemlerde yapılan çalışmalar da bu önemi vurgular niteliktedir. A. spinosus bitkisi üzerinde yapılan çalışmalar sonucunda etkili çok fazla sayıda doğal düşmanın varlığı ortaya konmuştur. Ancak bu doğal düşmanların birçoğu türe spesifik değildir. Yine de bu türler dikenli horoz ibiğini baskı altına alabilmektedir. Tespit edilen doğal düşmanlardan bazıları Cassida exilis Boheman. (Coleoptera: Cassidinae), Cletus fuscescens Walk. (Hemiptera: Coreidae), Eretmocera impactella Walk. (Heliodinidae: Lepidoptera) ve Hypolixus ritsemae Pasc. (Coleoptera: Curculionidae)'dir.  Ayrıca, Tayland’da yapılan bir çalışmada Hypolixus truncatulus  Fabricius (Coleoptera: Curculionidae)’un dikenli horoz ibiğini başarılı bir şekilde kontrol altına aldığı da belirtilmektedir (Julien, 1992). Diğer yandan bitki üzerinden Pigweed Mosaic Virus etmeni de (Waterhouse, 1994; El-Aydam ve Burki, 1997) izole edilmiştir.